Skład reprezentacji Australii
Bernard Tomic
Data i miejsce urodzenia: 21 października 1992, Stuttgart
Wzrost: 196 cm
Aktualny ranking*: 52
Najwyższy w karierze: 27 (czerwiec 2012)
Na koniec sezonu 2012: 52
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour – 1, ATP Challenger Tour – 2
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – IV runda (2012), Roland Garros – II runda (2012), Wimbledon – ćwierćfinał turnieju głównego po przejściu eliminacji (2011), US Open – II runda (2011 i 2012)
Zarobki w karierze: 1 748 403 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 10-2, debel 0-0
Wielki talent i do tenisa, i do popadania w tarapaty. Obie zdolności zawdzięcza tacie Johnowi. Z jednej strony jest najmłodszym w historii mistrzem Australian Open juniorów (2008), z drugiej zawodnikiem kilkakrotnie dyskwalifikowanym za niesportowe zachowanie na korcie. Poza kortem również miewał konflikty z prawem (stracił prawo jazdy za rażące naruszenie dozwolonej prędkości).
O grzechach i grzeszkach Tomica-juniora zapomniano, kiedy dwa lata temu udział w turnieju wimbledońskim zaczął w eliminacjach razem z Łukaszem Kubotem, a zakończył w ćwierćfinale, czyli o rundę dalej niż Polak. To był jeden z większych hitów tych zawodów.
W reprezentacji Australii Bernard zadebiutował w marcu 2010 roku. Od tamtej pory wystąpił w siedmiu meczach drużyny. Jedyne porażki poniósł z Rogerem Federerem (2011) i Florianem Mayerem (2012).
Marinko Matosevic
Data i miejsce urodzenia: 8 sierpnia 1985, Jajce
Wzrost: 190 cm
Aktualny ranking*: 56
Najwyższy w karierze: 39 (luty 2013)
Na koniec sezonu 2012: 49
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour – 0, ATP Challenger Tour – 4
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – I runda (cztery razy), Roland Garros – I runda (2013), Wimbledon – I runda turnieju głównego po przejściu eliminacji (2011), US Open – I runda (2011 i 2012)
Zarobki w karierze: 1 131 939 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 2-2, debel 1-0
Dotychczasowy dorobek potomka bośniackich emigrantów nie jest imponujący, ale warto zauważyć, że 2013 to najlepszy sezon w karierze Marinko Matosevica. Do niedawna na dobre wyniki mógł liczyć wyłącznie na kortach twardych, ale w tym roku pokazał się z dobrej strony także na nawierzchni ziemnej. W Monte Carlo pokonał Fernando Verdasco, co nawet najlepszym na świecie nigdy nie przychodzi łatwo.
Dwa zwycięstwa w Pucharze Davisa Matosevic odniósł nad zupełnie u nas nieznanymi reprezentantami Korei Południowej i Tajwanu. Niedawna porażka z Denisem Istominem jeszcze nie jest powodem do wstydu, natomiast przegrana w pięciu setach w 2011 roku z Chińczykiem Di Wu (wówczas 404. w rankingu ATP) już może nim być.
Lleyton Hewitt
Data i miejsce urodzenia: 24 lutego 1981, Adelajda
Wzrost: 180 cm
Aktualny ranking*: 66
Najwyższy w karierze: 1 (listopad 2001)
Na koniec sezonu 2012: 82
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour – 28, ATP Challenger Tour – 1
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – finał (2005), Roland Garros – ćwierćfinał (2001 i 2004), Wimbledon – zwycięstwo (2002), US Open – zwycięstwo (2001)
Zarobki w karierze: 19 704 168 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 39-13, debel 14-3
W grudniu 1998 roku wygrał pierwszego w karierze challengera i już nie wrócił na ten poziom rozgrywek. Po co miał wracać, skoro niecałe trzy lata później był już mistrzem US Open? Drugi tytuł wielkoszlemowy zdobył w 2002 roku na Wimbledonie, gdy nie było już Pete’a Samprasa, a Roger Federer jeszcze dojrzewał.
Lleyton Hewitt będzie po Bjoernie Borgu najbardziej utytułowanym tenisistą w Erze Open, który wystąpi w Polsce w meczu Pucharu Davisa. Najlepsze lata kariery ma oczywiście za sobą, ale nadal gra bardzo solidnie. W tym roku odniósł pięć zwycięstw nad zawodnikami z czołowej „20” rankingu ATP, czyli z „półki” Jerzego Janowicza. Warto jednak zauważyć, że ani jednego na korcie ziemnym.
Matthew Ebden
Data i miejsce urodzenia: 26 listopada 1987, Durban
Wzrost: 188 cm
Aktualny ranking deblowy*: 192
Najwyższy w karierze: 57 (czerwiec 2012)
Na koniec sezonu 2012: 103
Wygrane turnieje deblowe w karierze: ATP World Tour – 3, ATP Challenger Tour – 3
Najlepsze wyniki deblowe w Wielkim Szlemie: Australian Open – I runda (pięć razy), Roland Garros – ćwierćfinał (2012), Wimbledon – II runda (2013), US Open – II runda (2012)
Zarobki w karierze: 1 025 920 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 4-0, debel 1-0
Do Warszawy przyjedzie raczej jako deblista niż singlista, choć w Pucharze Davisa więcej zwycięstw odniósł solo niż w duecie. Warto też zauważyć, że w reprezentacji jeszcze nie doznał porażki. W grze pojedynczej zajmuje miejsce na początku drugiej setki rankingu światowego i jest czwartą rakietą Australii, więc w razie potrzeby kapitan zawsze może na niego liczyć.
Urodził się w RPA, skąd jego rodzice przenieśli się do Perth, gdzie Matthew Ebden skończył prestiżową szkołę średnią.
Kapitan Patrick Rafter
Data i miejsce urodzenia: 28 grudnia 1972, Mt. Isa
Wzrost: 185 cm
Najwyższy ranking w karierze: 1 (lipiec 1999)
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour singiel – 11, debel – 10
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – półfinał (2001), Roland Garros – półfinał (1997), Wimbledon – finał (2000 i 2001), US Open – zwycięstwo (1997 i 1998)
Zarobki w karierze: 11 127 058 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 18-10, debel 3-1
Ostatni mecz w niezwykle bogatej karierze rozegrał w Pucharze Davisa. Był to finał sezonu 2001, w którym w Melbourne Australia uległa Francji 2:3, a Patrick Rafter w parze z Lleytonem Hewittem nie sprostał Cedricowi Pioline’owi i Fabrice’owi Santoro. Sześć lat później Australia była już w Grupie I – po raz pierwszy w historii poza Grupą Światową.
Kapitanem reprezentacji został dwa lata temu, zastępując Johna Fitzgeralda, który dowodził drużyną, kiedy spadała do Grupy I i któremu dwa razy nie udało się wygrać play-off o powrót do elity. Rafterowi również – jego team przegrał ze Szwajcarią i Niemcami.
Rafter był tenisistą bardzo lubianym przez kolegów z kortu, kibiców i dziennikarzy, co tym najwybitniejszym graczom zdarza się raczej rzadko. Rodakom przywrócił narodową dumę, kiedy po 24 latach przerwy zdobył dla Australii mistrzostwo US Open i obronił je rok później. Dwukrotnie wystąpił także w finale Wimbledonu. Za pierwszym razem trafił na koniec ery Pete’a Samprasa, za drugim – chyba w najbardziej pamiętnym pojedynku finałowym The Championships – uległ w pięciu setach Goranowi Ivaniseviciovi.
Karierę zakończył w wieku 29 lat z powodu kontuzji barku.
* Stan na 26 sierpnia 2013
Data i miejsce urodzenia: 21 października 1992, Stuttgart
Wzrost: 196 cm
Aktualny ranking*: 52
Najwyższy w karierze: 27 (czerwiec 2012)
Na koniec sezonu 2012: 52
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour – 1, ATP Challenger Tour – 2
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – IV runda (2012), Roland Garros – II runda (2012), Wimbledon – ćwierćfinał turnieju głównego po przejściu eliminacji (2011), US Open – II runda (2011 i 2012)
Zarobki w karierze: 1 748 403 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 10-2, debel 0-0
Wielki talent i do tenisa, i do popadania w tarapaty. Obie zdolności zawdzięcza tacie Johnowi. Z jednej strony jest najmłodszym w historii mistrzem Australian Open juniorów (2008), z drugiej zawodnikiem kilkakrotnie dyskwalifikowanym za niesportowe zachowanie na korcie. Poza kortem również miewał konflikty z prawem (stracił prawo jazdy za rażące naruszenie dozwolonej prędkości).
O grzechach i grzeszkach Tomica-juniora zapomniano, kiedy dwa lata temu udział w turnieju wimbledońskim zaczął w eliminacjach razem z Łukaszem Kubotem, a zakończył w ćwierćfinale, czyli o rundę dalej niż Polak. To był jeden z większych hitów tych zawodów.
W reprezentacji Australii Bernard zadebiutował w marcu 2010 roku. Od tamtej pory wystąpił w siedmiu meczach drużyny. Jedyne porażki poniósł z Rogerem Federerem (2011) i Florianem Mayerem (2012).
Marinko Matosevic
Data i miejsce urodzenia: 8 sierpnia 1985, Jajce
Wzrost: 190 cm
Aktualny ranking*: 56
Najwyższy w karierze: 39 (luty 2013)
Na koniec sezonu 2012: 49
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour – 0, ATP Challenger Tour – 4
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – I runda (cztery razy), Roland Garros – I runda (2013), Wimbledon – I runda turnieju głównego po przejściu eliminacji (2011), US Open – I runda (2011 i 2012)
Zarobki w karierze: 1 131 939 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 2-2, debel 1-0
Dotychczasowy dorobek potomka bośniackich emigrantów nie jest imponujący, ale warto zauważyć, że 2013 to najlepszy sezon w karierze Marinko Matosevica. Do niedawna na dobre wyniki mógł liczyć wyłącznie na kortach twardych, ale w tym roku pokazał się z dobrej strony także na nawierzchni ziemnej. W Monte Carlo pokonał Fernando Verdasco, co nawet najlepszym na świecie nigdy nie przychodzi łatwo.
Dwa zwycięstwa w Pucharze Davisa Matosevic odniósł nad zupełnie u nas nieznanymi reprezentantami Korei Południowej i Tajwanu. Niedawna porażka z Denisem Istominem jeszcze nie jest powodem do wstydu, natomiast przegrana w pięciu setach w 2011 roku z Chińczykiem Di Wu (wówczas 404. w rankingu ATP) już może nim być.
Lleyton Hewitt
Data i miejsce urodzenia: 24 lutego 1981, Adelajda
Wzrost: 180 cm
Aktualny ranking*: 66
Najwyższy w karierze: 1 (listopad 2001)
Na koniec sezonu 2012: 82
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour – 28, ATP Challenger Tour – 1
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – finał (2005), Roland Garros – ćwierćfinał (2001 i 2004), Wimbledon – zwycięstwo (2002), US Open – zwycięstwo (2001)
Zarobki w karierze: 19 704 168 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 39-13, debel 14-3
W grudniu 1998 roku wygrał pierwszego w karierze challengera i już nie wrócił na ten poziom rozgrywek. Po co miał wracać, skoro niecałe trzy lata później był już mistrzem US Open? Drugi tytuł wielkoszlemowy zdobył w 2002 roku na Wimbledonie, gdy nie było już Pete’a Samprasa, a Roger Federer jeszcze dojrzewał.
Lleyton Hewitt będzie po Bjoernie Borgu najbardziej utytułowanym tenisistą w Erze Open, który wystąpi w Polsce w meczu Pucharu Davisa. Najlepsze lata kariery ma oczywiście za sobą, ale nadal gra bardzo solidnie. W tym roku odniósł pięć zwycięstw nad zawodnikami z czołowej „20” rankingu ATP, czyli z „półki” Jerzego Janowicza. Warto jednak zauważyć, że ani jednego na korcie ziemnym.
Matthew Ebden
Data i miejsce urodzenia: 26 listopada 1987, Durban
Wzrost: 188 cm
Aktualny ranking deblowy*: 192
Najwyższy w karierze: 57 (czerwiec 2012)
Na koniec sezonu 2012: 103
Wygrane turnieje deblowe w karierze: ATP World Tour – 3, ATP Challenger Tour – 3
Najlepsze wyniki deblowe w Wielkim Szlemie: Australian Open – I runda (pięć razy), Roland Garros – ćwierćfinał (2012), Wimbledon – II runda (2013), US Open – II runda (2012)
Zarobki w karierze: 1 025 920 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 4-0, debel 1-0
Do Warszawy przyjedzie raczej jako deblista niż singlista, choć w Pucharze Davisa więcej zwycięstw odniósł solo niż w duecie. Warto też zauważyć, że w reprezentacji jeszcze nie doznał porażki. W grze pojedynczej zajmuje miejsce na początku drugiej setki rankingu światowego i jest czwartą rakietą Australii, więc w razie potrzeby kapitan zawsze może na niego liczyć.
Urodził się w RPA, skąd jego rodzice przenieśli się do Perth, gdzie Matthew Ebden skończył prestiżową szkołę średnią.
Kapitan Patrick Rafter
Data i miejsce urodzenia: 28 grudnia 1972, Mt. Isa
Wzrost: 185 cm
Najwyższy ranking w karierze: 1 (lipiec 1999)
Wygrane turnieje w karierze: ATP World Tour singiel – 11, debel – 10
Najlepsze wyniki w Wielkim Szlemie: Australian Open – półfinał (2001), Roland Garros – półfinał (1997), Wimbledon – finał (2000 i 2001), US Open – zwycięstwo (1997 i 1998)
Zarobki w karierze: 11 127 058 USD
Bilans występów w Pucharze Davisa: singiel 18-10, debel 3-1
Ostatni mecz w niezwykle bogatej karierze rozegrał w Pucharze Davisa. Był to finał sezonu 2001, w którym w Melbourne Australia uległa Francji 2:3, a Patrick Rafter w parze z Lleytonem Hewittem nie sprostał Cedricowi Pioline’owi i Fabrice’owi Santoro. Sześć lat później Australia była już w Grupie I – po raz pierwszy w historii poza Grupą Światową.
Kapitanem reprezentacji został dwa lata temu, zastępując Johna Fitzgeralda, który dowodził drużyną, kiedy spadała do Grupy I i któremu dwa razy nie udało się wygrać play-off o powrót do elity. Rafterowi również – jego team przegrał ze Szwajcarią i Niemcami.
Rafter był tenisistą bardzo lubianym przez kolegów z kortu, kibiców i dziennikarzy, co tym najwybitniejszym graczom zdarza się raczej rzadko. Rodakom przywrócił narodową dumę, kiedy po 24 latach przerwy zdobył dla Australii mistrzostwo US Open i obronił je rok później. Dwukrotnie wystąpił także w finale Wimbledonu. Za pierwszym razem trafił na koniec ery Pete’a Samprasa, za drugim – chyba w najbardziej pamiętnym pojedynku finałowym The Championships – uległ w pięciu setach Goranowi Ivaniseviciovi.
Karierę zakończył w wieku 29 lat z powodu kontuzji barku.
* Stan na 26 sierpnia 2013